فال

         


فال حافظ

هرکس دیدم                    خواب که میدیدم                                             لحظه سختی                                                                      توی کتابم.    موقع گریه                    تو فال حافظ                                        وقت دعاها                                                           تنهای تنها اسمتو نوشتم:
انقدر اسمتو نوشتم تا رفت تو کوچه های سر نوشتم
                                 ولیاگر در خواب میدیدم غم روز جدای را
                                                 به دل هرگز نمی بستم خیال آشنایی را

قیامت دریا

چشم من بیا منو ...

چشم من بیا منو یاری بکن گونه هام خشکیده شد کاری
                                          بکن غیر گریه مگه کاری میشه کرد  کاری از ما نمیاد زاری بکن
هرچی دریا رو زمین داره خدا با تمام ابرای آسمونها کاشکی می داد 
                                                       همرو به چشم من تا چشمام  به حال من گریه کنن
قصه ی گذشته های خوبه من خیلی زود مثله یه خواب تموم شدن
                                               حالا باید سر رو زانوهام بزارم تا قیامت اشک حسرت بریزم  
دل هیچکس مثل من غم نداره مثله من غربت و ماتم نداره(واقعا دل هیچ کسی مثل من ...)
                                                    حالا که گریه دوای دردمه چرا چشمم اشکشو کم میاره
خورشید روشن ما رو دزدیدن زیر اون ابرای سنگین کشیدن
                                                     همه جا رنگ سیاه  ماتمه فرصت موندمون خیلی کمه
سر نوشت چشماش کوره نمی بینه زخم خنجرش میمونه تو
                                      سینه لب بسته ،سینه ی غرق به خون قصه ی موندن آدم همینه
         اونکه رفته دیگه هیچ وقت نمیاد تا قیامت دل من گریه می خواد

زندگی شیرین یا عمر تباه؟

چقد سخته ....

چقدر سخته آدم چیزهایی را که دوست داره از دست بده ،چقدر سخته وقتی که مجبوریم
دوست داشتنی ها رو کنار بگذاریم و همه ما رو برای این کار تشویق می کنند خیلی سخته
است که انسان را مجبور به فراموش کردن دلبستگی ها می کنند و آن را منع می کنند
نمی دانم خیلی سخته که آدم عشقش رو فراموش کنه .
همیشه دوست داشتم یکی رو دوست داشتم اما این دوست داشتن رو ازم گرفتن نمی دونم
چرا و نمی دونم باید چی کار کرد باید ساخت بله چون ما مقصر هستیم پس باید بسازیم.

مجتبی قلوزی از کرمانشاه بیلوار روستای دولتیار

آغاز تولد من

بی حضور تو نامم صبوری می شود
دل به تنهایی زدن اوج صبوری می شود
با خیالت می نویسم واژه های فرد را
دیدنت این روزها هر دم ضروری می شود
گرچه تصویر تو را شفاف می بینم ولی
                                               شیشه های مات هم گاهی بلوری می شود
                                               وعده ما هم صدایی بود و اوج سادگی
                                               در عوض دنیای ما دنیای دوری می شود
 
          کاشکی خورشید طلوع نمی کرد که آغاز تولد من شود
          طلوع خورشید طلوعی بود بر زندگی من وکاشکی خورشید
          غروب نکند که پایان عمر من باشد غروب خورشید غروبی است
          برای زندگی من با همه چیز در کوچه پس کوچه های تاریک به پایان میرسد 
                                                 آزمردم زندگی دشت غم است
                        شادی اش اندوه و عشقش ماتم است 

اولین روز بهار کردی مبارک

لعنت به این تنهایی توی نگاهت عشقو دیدم ،

‌ تپش قلبو شنیدم توی جاده های احساس

من به عشق تو رسیدم

توی کتابا عشقو خوندم عکس خورشیدو سوزوندم

جای خورشید توی کتابا نقش چشماتو نشوندم

توروخدا برگرد من خیلی دلم واست تنگ شده ...

من خیلی دوستت دارم ...

نمی دونم دیگه چه جوری بگم که خیلی بهت احتیاج دارم ...

به حرفات ،‌ به دلداریات ،‌ به مهربونیا و محبتات ... تورو خدا برگرد
... از روزی که تو رفتی پریده رنگ شادی اما خورشید می تابه

مثل یه روز آبی چطور هنوز پرنده داره هوای پرواز

چطور هنوز قناری سر میده بانگ آواز

مگه خبر ندارن تو نیستی در کنارم

چرا بهت نگفتن بی تو چه حالی دارم

لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده

... لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...

لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...

لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...